|
|
|
| |
|
|
|
|
OHL World Team
|
2 - 3 |
Don Bosco
|
|
|
| |
|
| |
(Klik hier voor de aanwezigheden) |
| |
Historisch
Ondertussen 17 jaar houden de talrijke Saleciaanse fans nauwkeurig onze boekhouding bij. Elke actie, elke goal, elke assist, elke parmante baltoets, elke uitslag. Al deze ogenschijnlijke details worden ingegeven, vereeuwigd en boekgestaafd. Zodus wist men ons deze week te vertellen dat wij op de rand van iets historisch stonden. Dat wij ons deze vrijdag gezegend wisten met de mogelijkheid om onszelf te vereeuwigen. Toen vrijdag de bal aan het rollen sloeg, keek de tegenstander tegen de geoliede, gele machine aan. Maar wij Salecianen keken verder dan elkeen kon vermoeden. Wij keken voorbij de realiteit van het heden en lonkten naar de velden van de onsterfelijkheid.
Op 20 oktober 2023, een kleine sempiterniteit geleden, tegen het ondertussen reeds verslagen Rekencentrum, leden wij onze laatst gekende nederlaag. Ogenschijnlijk een pietnuttellig randfenomeen maar in werkelijkheid de voorbode van onze verhevenheid. Want nu, niet minder dan acht matchen later, mogen wij bij die datum nog steeds refereren naar ons eerste puntenverlies. Zij die onze kalender opvolgen, weten dat dit een winnende reeks van niet minder dan acht matchen betreft. Een volle 24 op 24! Volgers, fans, groupies en seksslaven over de noordelijke hemisfeer weten dat zulk iets uniek en enig te noemen is. Een zegereeks die alle vorigen overtreft! Een etalage van onversneden voetbal zeemzoeterig als in uitgedrupte spinazie gedrenkt bladerdeeg. Een prestatie die zijn evenknie nog ontmoeten moet. De stap in het onbekende en de start van een eeuwigdurend relaas.
Later, wanneer wij onze ogen richting tot het wit bepleisterd plafond en onze laatste asem slaan in het aanschijn van onze geliefden, dan zal u ons horen mompelen:
liefste, daar in bitterkou, daar in de dauw. Daar waar kameraden vielen en knielden voor elkaar. Daar schreef Don Bosco geschiedenis, en ik? Ik was daar.
En heengaan zullen wij, maar na deze vrijdag, zal dat in het reine zijn.
-
In de aanschijn van athanasie reageert elkeen op zijn geheel eigen wijze. Er zijn er die dan verkiezen om 10mm van zijn zaadleiders te laten verschroeien en zo de verdere ontwikkeling van zijn naamlijn een halt toe te roepen. Er zijn er die zich 5 dagen afzonderen en hun jongeheer op regime plaatsen. Om dan, 17u voor aanvang van de wedstrijd, alles weg te knallen in de kunstmatig verlichtte achterkamertjes van het lokale universitair ziekenhuis. Wat het ook wezen, iedereen was ermee bezig. Een vleugje zenuwen hing als ochtendnevel in de kleedkamer en ook de opwarming bevatte net dat tikkeltje serieu die anders ver te zoeken is. En dan het neerzetten van de pionnen.
Spits uw oren beste lezer, onthoud de komende heerschappijen al ware het uw eigen vlees en bloed.
Achteraan: Antonio Strangio, Tony Langone, Jonas Bary, Jeroen Mertens en Wouter Boon.
Centraal: Joris Donders, Rick Verhaeven, Stijn Robben, Maarten De Cock, Vincent Robert en Matthias Ceusters
Vooraan: Ruben Van Beek en Bjorn Taverniers.
In het doel: Wim Van Gelder.
Een echte opstelling werd achterwege gelaten en elke linie bepaalde zelf zijn opbouw en wisselmogelijkheden. Riskant en tot op heden een ongeziene werkwijze maar tegenover de jonge, technische overmacht die OHL himself tegenover ons plaatste, bleek deze keuze de enige juiste.
-
Want vergis u niet, OHL worldteam is meer dan een gewone tegenstander. Steeds zeer jonge veulens die de uitgekiemde selectieprocedure van de eerste-klasse-club overleven. Elkeen met een technische bagage die onze verouderde ruggengraat tot moes herleiden zou. Elkeen met een fysieke capaciteit die onze longen martelt en pijnigt als een vierendelend boerenpaard. Stuk voor stuk zouden we het rechtstreekse duel met onze directe tegenspeler verliezen. Ons geheel moest en zou onze onderdelen tot een hoger totus tillen.
Al is die veralgemening oneer voor een enkeling. Matthias Ceusters ladies and gentlemen. Als enige rots in een permanent onder vuur liggende branding. Op nummer 6 bewees hij waarom zijn schoen ooit van goud was. Directe duels werden steevast gewonnen en de Leuvense radeloosheid was troef wanneer een thuisspelende onverlaat meende het centrum te doorkruisen. Heer Ceusters verliest dan wel zaken zoals zijn nachtrust of zijn ooit zo strakke onderbuik, zijn technisch meesterschap en beheersing van de bal blijven vooralsnog stevig in zijn achterzak aanwezig. Rick, Vincent, Ruben en sporadisch ook Robben vochten in zijn schaduw en hezen alle zeilen om de centrale driehoek staande te houden tegen de oprukkende Leuvense ruit.
Wiskundig als u bent, beseft u dat een ruit meer hoekpunten telt als onze driehoek. Dit in combinatie met hun snelheid en techniek maakte dat ook onze verdediging overuren draaide. Het overwicht was het hunne en de beperkte malen dat we onszelf in balbezit terugvonden, limiteerden wij ons tot razendsnel countervoetbal. Zowaar de eerste maal in de buurt van hun doelwachter was het reeds prijs. Onze pijlsnelle Robben verstuurt vanuit de rechterzijde zijn patroon en niemand minder dan Joris ligt attent op de loer om het aarzelend gevaar zijn finale toets richting doel te geven. Deze jongeling die in onze voetbalploeg zijn vernieuwde bakermat vindt, scoort met beperkte regelmaat. Maar iedere treffer is van levensbelang voor het team.
Slechts tellen later meent datzelfde duo dat een herhaling van hun vaardigheid aan de orde is. Ditmaal lanceert Joris vanuit de linkerzijde zijn projectiel. Robben heeft laak aan woorden zoals bescheidenheid, voorzichtigheid of controle. Zijn linkervoet jeukt harder dan de miljoenen nakomelingen die achter verbrande wegen vastzitten en zodus wordt enkel de loeiharde volley als enige optie weerhouden. Dat de bal uiteenspat op de paal doet vriend en vijand met verstomming slaan. Zelfs Robben zelf was te verrast door de correcte richting van zijn uithaal om op de rebound te ageren. OHL wist toen reeds dat elke gele aanvalsgolf levensgevaarlijk kon zijn.
Niet veel later lagen schermutselingen en bitsige duels langsheen de linkerzijde aan de basis van een lucratief schot vanuit Roberts rechtervoet. Flink verdedigend wist een centrale man de baan van het schot te breken. Dat hij hiermee de bal klaarlegde voor nog gevaarlijkere Van Beekse voeten zal hij zich nog tot heden berouwen. Ruben aarzelt niet en verdubbelt zonder pardon de bezoekende voorsprong. Het Leuvense one touch tikkie takkie voetbal kreeg lik op stuk.
Dus vond de ref de tijd rijp om de thuisploeg te helpen met enkele penaltysalvos. De eerste na een vermeende fout van Antonio in de zestien. Antonio? Hoor ik u vragen. Inderdaad, naast mogelijks de fysiek meest aantrekkelijke en op positionering de meeste flexibele verdediger, eveneens de eerlijkste en properste Saleciaanse voetballer sinds het late interbellum. Dat hij een penaltyfout zou maken is als een frivole pijpbeurt tijdens een retiradebezoek na een pikant mexiaans diner, utopisch. Maar toch, de ref heeft steeds gelijk. Zo zijn wij nu eenmaal opgevoed. Bal op de stip en een kans voor Wim om te schitteren. En heerschappen, schitteren deed hij! Het leder in de rechteronderhoek en Wim zijn gestrekte armen eveneens aanwezig om de ingang naar doel te versperren. Het leder hobbelt terug de kleine rechthoek in en menig verdedigend veulen spurt zijn gehele bestaan naar voren om de inlopende spits het scoren te beletten. Ook Wim veert weer recht en strekt zich als een gespiest en uitgestrekt hangbuikzwijntje uit. Als een zwevende, vliegende eekhoorn aanschouwen wij zijn gestalte. Barys voeten glijden tegen het leer, waardoor de aanvaller zijn schot gekraakt ziet en Wim zijn dodensprong met klemvast leer beeindigen kan. Penalty jazeker, maar geen doelpunt.
Geen Leuvense onverlaat die na deze vrijdag klagen kon over de normaliter neutrale man. Want niet veel later weerklinkt hetzelfde signaal. Penalty. Een aangeschoten bal zou een mooi langs het lichaam gelegen hand beroeren. Twaalf konijnenkeutels nog aan toe, wederom dat balletje op de stip. Een nieuwe Van Gelderse kans op franje. Ditmaal laag links gepositioneerd en wederom kiest zijn volstrekt gestrekt lichaam dezelfde zijde. Het trapleer beroeren was aan de orde, maar het volledig uit doel werken niet. Langs het zijnet uiteindelijk binnen en de thuisploeg was er als de kippen bij om de bal op de middenstip te leggen. Zij roken een wederopstanding die eerlijkheidshalve inderdaad in de lucht hing.
Met man en macht verdedigen nu. Compact, in positie, goed communicerend en geduldig. Af en toe een afstandsschot, al dan niet gevolgd door een hoekschop. Soms een gevaarlijke combinatie binnendoor maar steeds onvoldoende om alle grootheden te passeren. We stonden goed en luisterden naar elkaar. Voetbal vanuit de hogeschool zou later in de kantine verteld worden. En inderdaad, overschot van gelijk. Als team verdedigen en er nog uitkomen ook. Maarten die op zijn rechterflank van overdaad aan ruimte genoot, wist Ruben in het centrum te vinden en deze aarzelde niet om zijn tweede van de avond te prikken. De dubbele voorsprong liet ons toe om opnieuw naar adem te happen, al bleek die luxe een kort leven beschoren. Wanneer een lage schuiver devieert doorheen Jeroen zijn benen is Wim kansloos. 2-3 en nog een handvol minuten op de teller.
Meerdere malen hadden wij in die laatste tellen wederom het verschil kunnen maken. Maar de volledig alleen zwemmende Maarten werd aan de rechterzijde niet gevonden, Vincent kreeg met zijn linker op voorzet van diezelfde Maarten de bal niet voorbij de doelwachter en ook Ruben bleek te vermoeid of overmand door wat dat komen ging om een hatrick te vervolmaken. Niets dan een ongelofelijke pluim dan ook voor elke verdediger die eenzaam of tesaam steeds de juiste beslissing nam. Wegwerken wanneer nodig, in buitenspelval wanneer gecommuniceerd of uitspelend in een sporadische walm van overzicht en kunde. Wat een achterhoede toch. Het is van de Amsterdamse walletjes geleden dat ik zulk een praal van dichtbij mocht bewonderen.
Meer dan hun verschijning, bleek hun prestatie ook voldoende. De krappe voorsprong overleefde de tand des tijds en het laatste fluitsignaal bezegelde ons lot. Met de handen voor het hoofd ter aarde vielen we neder. Wij, de huidige generatie van Don Bosco, doen het onmogelijke en gaan waar nooit eerder iemand stond. Al wat volgt is zuiver goud in de mond.
-
Natuurlijk zijn de vermelde namen in de notulen van dit godenspel onvolledig. Hij of zij die zich afwezig wist in het sluitstuk van dit orgie maar wel prijkte in overdaad bij de zeven eerste stappen naar het orakel verdienen hier hun weerklank. Zodus Sylvain Mindombe, Robin Engelen, Thomas Moureau, Ben Golsteyn, Benoit Boon en Wouter Dherde, zie hier uw namen gebeiteld in de digitale geboden van het komende bestaan. Al maanden serveert Don Bosco een sterrenmaal op uw taloor. De thuisblijvers die deze lekkernijen omitteren hebben ongelijk en na jaren van subjectief stimuleren hebben we deze maal objectieve cijfers die de zeldzaamheid van wat geschied aantonen.
Ook het heden, dat momenteel als een volwaardige cultuur floreert in de relativiteit van zijn eigen petrischaal, ontsprong uit een voedingsbodem te welke zonder wij roemloos ten onder zouden gaan. Een voedingsbodem die zonder Teucq, Baerts of Castelein niet tot deze heerlijke cocktail zou leiden. U leest het, een slinger van namen die ik nog bijkomend afkruid met Kinyentama omdat het zomaar kan. Namen op papier, maar een cultus, een wijze van zijn voor zovelen. Met een invloed grootser dan gedacht door velen.
Wat kunnen wij ons nog toewensen? Naast de gekende verlangens natuurlijk. Zo dat blessures mogen eindigen en niet wederkeren, zo dat oude zekerheden het stof afschudden weten en glimlachjes in de kleedkamer introduceren, zo dat vanoudse trainers en onverwoestbare vechtwagens weer zilvergroen gras onder de voeten voelen. De grootste valkuil die zich nu etaleert, benadert ons allen. Want als de stok stijf staat, is de uil ver te zoeken. Dus vossen met vossen vangen nu en het hoofd koel houden. Volgende week spreidt zich de unieke kans uit om een reeds ongeziene reeks verder uit te diepen. Laat ons deze met beide handen grijpen met een recept dat ondertussen het onze is. Met een fysiek, een ziel en een hart voor de ploeg.
Tijden zullen komen wanneer wij onszelf bewierookt zien voor deze prestaties. Tijden die verglijden tussen pint en vriend in de Ardense rand ver van pers en drukte. Tijden die trillend tussen de billen verglijden en die, hoe leuk ook, steeds te kort zullen zijn. Want een weekend doemt op in de verte. Daar waar mei in juni verglijdt, weest het Saleciaanse hart verblijd.
Uw reporter ter plaatse ,
T.B.
|
|
| |
|
|
