|
|
|
|
|
|
|
|
|
| |
|
|
|
|
Don Bosco
|
1 - 1 |
Berg Op (Kampenhout)
|
|
|
| |
|
| |
(Klik hier voor de aanwezigheden) |
| |
De balvirtuoos
Schaamrood op de wangen en onbegrijpende handen in het hoofdhaar omstreeks 20u26 te bruineveld wanneer we slechts 8 spelers in de kleedkamer verzameld kregen. Afzeggingen op de dag zelf, in de namiddag en uiteindelijke een kwartier voor de match verlamden elke vorm van flexibele ploegvorming. Als ook de trein van Sylle met vertraging zat, besloten de overgebleven, dappere zielen om de ontmoeting alvast te laten starten.
Experimenteel en onuitgegeven was onze opstelling. Een 3-4-0 zowaar. Verdedigen, recupereren en opschuiven als een blok was het idee. Geluk bij een ongeluk, ook de tegenstanders waren niet met elf op het appel verschenen. We speelden zodus tegen 10 uit de kluiten gewassen knapen.
-
Numeriek in de minderheid maar kwalitatief de overhand, dat is een mooie samenvatting van het tafereel. Kansen dat we bij elkaar speelden, het had geen naam. We plaatsen spits, flankspeler of middenvelder afwisselend alleen voor doel met of zonder doelwachter. Na een tijd verloren we de tel maar de pientere supporter merkte een Sylvain voor een leeg doel, twee maal, twee maal naast geplaatst. Ook woody bevond zich eens moederziel alleen voor de doelwachter en besloot onzeker op die laatste. Wat later mocht hij dat kunstje zonder doelwachter ook eens proberen en verkoos hij de bal over te deponeren.
Dan maar proberen met stilstaande fases. Benny doorziet de bezoekende verdediging met een prachtige doorsteekpass zodat Peter het leder maar te beroeren heeft in de netten. Maar ook Peter gaf niet thuis en zag zijn kans gekeerd door de onzekere keeper.
Op het middenveld hadden we reeds enige tijd grijze haren en zochten we steeds opnieuw naar hout om pijlen te maken. Onze zoektocht naar vernuft kreeg een stevige knauw te voorduren wanneer de bezoekers op voorsprong komen door hun enige wapenfeit in de tweede helft. Een strakke doorsteker zet onze verdediging buitenspel en Peter (die ondertussen zijn krampen niet meer de baas kon en het beroep doelwachter verkoos) tracht tevergeefs zijn lijf en leden in de baan van de bal te gooien. Een serieuze opdoffer waardoor het geloof wegzonk en we de moed enkel nog in onze schoenen konden terugvinden.
Onverdiend eigenlijk. Want onze verdediging zag zich geleid door een parmant man deze vrijdag. Zijn jonge, knapenstem weergalmde over het veld zoals bambi vroeger zijn hersenspinsels aan stamper doorgaf. Met vreugd, met flair en vol spelliefde tovert hij een glimlach en een sprankelend vlammetje in ons voetbalhart. De man in kwestie belichaamt de waarden waar onze ploeg voor staat. Enkel jammer dat de tempel die ooit zijn lichaam was enig verval vertoont. Iets wat een renovatieperiode bij Don Bosco zo uitwist natuurlijk. Wij noemen hem den Barry, hijzelf luistert naar de naam Jonas. Wat een aanwinst zou hij niet zijn. Het bestuur heeft de hint alvast begrepen en de onderhandelingen zijn reeds gestart. Al beloven ze lang en complex te worden, het is de volhouder die winnen zal.
Zodus legden onze teleurgestelde grootmeesters zich neer bij de onvermijdelijke nederlaag. Er stonden namelijk nog maar een 3-tal seconden op de teller van onze neutrale man. Iedereen dus naar de kleedkamer met een dolk doorheen het raszuivere, rechtvaardige hart. Maar dat was buiten een man gerekend. 1 man die vond dat het zijn tijd was om het verschil te maken.
Zijn trein was te laat zeiden sommigen, zijn gemiste kansen te grotesk. Neen zeg ik u. De heer Mindombe was niet te laat, de match begon gewoon te vroeg. Sommige zeggen dat de heer Mindombe getallen kan delen door nul of dat hij koffiebonen maalt met zijn tanden en water kookt met zijn woede. Ongetwijfeld mythes die stuk voor stuk waarheden zijn maar deze vrijdag verwezenlijkte hij het ondenkbare. In de extra tijd van de extra tijd lanceerde hij zijn ster naar de hemelen en dat hij straalde, ja mijn vrienden, oogverblindende schoonheid strooide hij rond.
Hoe beschrijven wat hij bewerkstelligde? De bal aan de linkerzijde van het doel. Drie, neen, vier bezoekende verdedigers en de doelwachter. Chaos voor de meeste maar een zekere, zuivere en overduidelijke weg naar de glorie voor die ene. Die ene Saleciaan die als verloren Spartaan zijn weg baande doorheen de Perzische hordes. Hij viel na het passeren van de tweede verdediger. Klauterend weer overeind, steekt hij zijn rechtervoet uit. Het begin van een klasse-deviatie waarmee ook de laatste verdediger buitenspel stond. De bal zijn snelheid was dan reeds onder het nulpunt gezakt, precies zoals de opperheerser Mindombe het bedoelde. Door het terugslaan van de bal kon hij zijn genadeslag uitdelen en de bal een laatste, subtiele maal, al liggend en kronkelend op de grasvlakte beroeren.
Verbijstering troef bij elke speler op de grasmat. Wat was nu de uitkomst van het tafereel dat we aanschouwden? Maar hij stond op, groots als alleen hij kan opstaan en hij strooide zijn blik richting Salecianen. In zijn ogen ontsprong de vonk der liefde, de vonk der passie en frivole ondeugendheid en we wisten: Mindombe is back! Een gelijkmaker die nooit de netter beroerde maar voldoening nam met een positie op enkele centimeter van de doellijn. Een parel der parels in de oester van de voetbalonkunde ontmoet zijn maker en iedereen besefte: wat we hier meemaken is een unicum, een start van niets dan pracht.
-
Sylvain gaf ons wat we meer dan verdiende en bevond zich wat later dan ook ondersteund door 16 armen die hem zo hoog als mogelijk torpedeerden naar matchwinnaar. Een ontmoeting om snel te vergeten werd zo omgetoverd tot een knotsgekke voetbalavond, gedrenkt in vriendschappelijke schoonheid. Dat de glimlach regeerde onder de douchestraal en in de kantine hoeft dan ook niet te verbazen. De magische, helende werking van de vrijdagavond deed ook deze week weer zijn wonderen.
Uw verslaggever ter plaats,
B.T.
|
|
| |
|
|
|
|
|
|
