<b> A la griffe, on reconnait le lion </b> Kampenhout, of zoals ze zichzelf wel vaker noemen Berg Op, stond op de menu deze vrijdag. De geschiedenis leert ons dat dit een haalbare kaart moet zijn, dat overwinningen ontspruiten als onkruid uit vers geharkte moestuintjes. Uitslagen als 6-3, 8-1, 0-5 gaven menig speler en toeschouwer vleugels en hoop omtrent de nakende eerste overwinning van het seizoen. Maar de malaise bij Don Bosco zit diep. Het bestuur hield alvast woord. Een nieuwe volbloed, de heer Devesse Stijn, doorstond de fysieke en mentale proeven en wordt officieel mee opgenomen in de spelersgroep. Ook offensief werkt de scoutingcel vlijtig verder en speelde onze broeder Gullit deze week voor het eerst een zeer efficiente match mee. Indien ook hij de zware fysieke tests kan doorstaan, is er hoop op versterking in de voorste linies. Een speciaal woordje toch voor onze oervader, akela van Don Bosco, die zonet de kaap van 60 jaren overschreden heeft. Ivo is meer dan een icoon van de ploeg. Hij is de wandelende geschiedenis en toekomst van het ontsprongen saleciaanse voetbal. Zijn inzicht en vernuft zijn nog steeds een streling voor het oog en vele jaloerse voeten hunkeren naar zijn kunde. Hopelijk heeft hij met volle teugen van zijn verjaardagsweekend genoten. Het bracht met zich mee dat wij keeperloos de match aanvatten zouden, aan Benny en Joris om hun overgave tussen het doelhout waar te maken. - Ofwel is Berg Op niet meer wat het geweest is, ofwel is Don Bosco zelf grondig veranderd. De synthese van het verlies laat ik aan de kapabele supporter over. Een aantal zaken waren duidelijk. Zo stond Berg Op al ruim voor bij de rust door een strakke, lage schuiver, een raszuivere owngoal van de rechtsback en een vrij aanstormende aanvaller op onze lukratieve laatste man. Maar even duidelijk waren onze tegenaanvallen. Een krachtig schot in de kruising na de weggekopte corner werd nog vakkundig uit het doel geranseld door de thuiskeeper en onze tegengoal was een gestifte beauty die de boksende vuitsen ontwijken wist. Onze aderlating zat hem in de combinaties. Verdedigers vonden te weinig vrijstaande of lopende mensen om een bal aan af te staan en ook centraal werd onvoldoende gesproken en samengewerkt voor het hogere doel. Onze machine stokt en verslikte zich in combinatievoetbal. Waardoor balverlies en dreigend gevaar steeds weer zijn weg naar het bezoekend doel vond. Versta mij niet verkeerd, meermaals werden er mooi combinaties op de mat gelegd en kwamen ook wij aan onze kansen. Maar een mooie zwaluw maakt de lente niet. Don Bosco puurt al jaren zijn kracht uit snel en strak flankenspel met correcte passing en snelle ingrepen. Affiniteit met positie, kracht en inzet worden steeds gecombineerd met speelse voorzetten, een strakke een-twee, een snijdende actie naar het centrum met de gekruisde doorsteekpass,... allen ingredienten van het recept waarmee Don Bosco groot geworden is. Ze zijn echter zoek, alhoewel. Er werd na de match schaam en zonde gesproken over een welbepaald man, een man met het hoofd op de juiste plaats, een schallende linker, een kathedraal van een lichaam en een peperkoeken hart. Er werd gesproken over hoe hij faalde daar waar dat onmogelijk leek, over hoe hij tot driemaal toe de gelijkmaker slechts binnen te blazen had, over hoe hij zijn haren uittrok en wel opeten kon na zijn zoveelste uitschuiver. Ik vraag u waarom? Waarom hem verduivelen over wat hij mist? Neen! Vanop de tribune, vanuit ons hart moeten wij bejubelen wat hij juist deed! Zijn overgave en inzet, zijn correcte passing en intelligente looplijnen brachten hem in de positie die scoren mogelijk maakte. Steeds lag hij mee aan de basis van het doelgevaar en ja, hij maakte dat niet af. Maar is dat de kern? Is afmaken niet iets dat men leren kan en zal, als fietsen met vier wielen? Vaker zagen wij dit gebeuren op het saleciaanse veld en steeds ontpopten deze heren zich stuk voor stuk tot een pracht van een vlinder. Ik zeg u, dat zal nu niet anders zijn. - Dus godgeklaagd onder het toekijkend oog van de rosse kater geschiede wat wij allen vreesden, de zoveelste nederlaag als een dolk doorheen ons saleciaans hart. Maar wij weten allemaal, het as ligt klaar, er rest ons alleen nog te wachten op de fenix die komen zal. Hij zal schitterenen in kleuren en geuren, vriend en vijand verstommen met pracht en praal en de wimpel van Don Bosco zal hoog gehesen worden in de kesselse burchten. Tesamen als een voor allen, allen voor een. In de marge van al dat spektakel toch ook een vermelding voor de aanwezige blondine langs de zijlijn, vervent fan van onze lukratieve doelwachter in de tweede helft. U ziet, Don Bosco is lang niet dood, niet op maar zeker ook niet naast het veld. V.R.